“Zugan da zuhaitzen denbora/ elkar maitatu ondoren”
“O tempo das árbores está en ti/ despois de amarnos”
Kirmen Uribe
“O tempo das árbores está en ti/ despois de amarnos”
Kirmen Uribe
O tempo das aciñeiras prendeu en ti
como prendeu a dor do acougo
no Sáhara e raxeira da miña ollada.
Eu traía, na rendición dos brazos ceibos,
a demora que cerca todos os invernos,
o cubismo excelso dun neno cego,
as camelias acendidas de canto nos falta.
Iso foron as orixes.
Logo non puidemos calcular a cruel parábola
dos murmurios masacrados (na última danza ritual).
Non volvemos atopar acubillo
na trincheira boreal da aurícula.
Nunca conseguimos que a lama dúctil (dos sublimes latexos)
vizosos paxaros enxendrase.
E aínda así, proclamo que o tempo das aciñeiras prendeu en ti
para que viñese o verso a descubrirnos
anteriores a todo humus,
eternos visitantes da translúcida pel do regreso.
(Porque...) Amar é apenas delatar os símbolos da entrega.
Crer en nosoutros, combatindo os aneis dos anos no cerne das aciñeiras.
como prendeu a dor do acougo
no Sáhara e raxeira da miña ollada.
Eu traía, na rendición dos brazos ceibos,
a demora que cerca todos os invernos,
o cubismo excelso dun neno cego,
as camelias acendidas de canto nos falta.
Iso foron as orixes.
Logo non puidemos calcular a cruel parábola
dos murmurios masacrados (na última danza ritual).
Non volvemos atopar acubillo
na trincheira boreal da aurícula.
Nunca conseguimos que a lama dúctil (dos sublimes latexos)
vizosos paxaros enxendrase.
E aínda así, proclamo que o tempo das aciñeiras prendeu en ti
para que viñese o verso a descubrirnos
anteriores a todo humus,
eternos visitantes da translúcida pel do regreso.
(Porque...) Amar é apenas delatar os símbolos da entrega.
Crer en nosoutros, combatindo os aneis dos anos no cerne das aciñeiras.
Dedaleira
No hay comentarios:
Publicar un comentario